09. Premier mugoli.

Październik zbliżał się ku końcowi. Mroźny i mokry jesienny wiatr uderzał w okna, sprawiając że w zamku panowała ponura atmosfera. Wszystko było podsycane porannym Prorokiem Codziennym, który straszył mugolską armią.

Lily siedziała przy stole gryfonów, przeżuwając ostatni kęs tosta. W ręku miała najnowszy numer gazety. Na pierwszej stronie widniało zdjęcie uzbrojonego w karabin mugolskiego premiera.

Przez kilka pierwszych dni było to zabawne. Mugole zagrażający czarodziejskiemu światu. Z biegiem czasu sytuacja, jednak zaczęła robić się poważna. Grupka która napadła na Hogsmeade okazała się być sterowana przez premiera mugoli.

Człowiek ten był dość sędziwego wieku, jednak został wybrany i swój urząd piastuję od początku października. Jak przy każdej zmianie tego urzędu Minister Magii pojawia się w gabinecie nowego premiera i wyjaśnia mu wszystko o świecie czarodziei. Pan Crowding, nowy premier, nie zareagował jednak jak jego poprzednicy. Postanowił skończyć z tą, jak to ujął, farsą. Zagroził, że zrobi wszystko by zabić drugi świat, uznając go tym samym za wymysł ludzi chorych psychicznie. Sprawa była by zasadniczo prosta, gdyby nie fakt, że nie można było ich zabić nie zwracając tym samym uwagi mugoli na tą sytuację. Tak więc od kilku tygodni całe ministerstwo rozmawiało tylko o tym, a od kilku dni, cały czarodziejski świat rozmawia tylko o tym.

Wieczorami w Pokoju Wspólnym wszyscy przekrzykują się coraz to lepszymi i nieprawdopodobnymi scenariuszami. Nawet nauczyciele się trochę denerwują, o czym świadczą chaotycznie prowadzone lekcje i coraz częste zapominanie o zadawaniu prac domowych.

Tak więc Lily, nie mając zbyt wiele do zrobienia przyłączała się do tych dość dziwnych spekulacji na temat mugolskiej armii.

Po kilku minutach czytania głównego artykułu gazetę wyrwała jej Dorcas, rozsiadając się naprzeciwko i nakładając sobie na talerz kilka tostów.

  - Muszę przyznać, że ta cała sprawa z mugolami robi się powoli nudna. - Westchnęła, smarując w międzyczasie tosty dżemem.

 - Z jednej strony tak. Ale z drugiej... Ci mugole. Ja naprawdę nie rozumiem jak my – czarodzieje władający magią dajemy się mugolom.

 - Twoja wybranka znowu wygłasza swoje teorie, które zawsze muszą być najlepsze - powiedział Syriusz na tyle głośno, by usłyszeli go wszyscy obok których przechodził.

Usiadł obok Dorcas, a James z wyraźną chęcią zabicia przyjaciela, ustąpił miejsca kilku dziewczętom z młodszej klasy i zajął miejsce obok nich.

Lily wzięła głęboki oddech. Nie skomentowała tego, nie chciała się kłócić. Jednak ciągle zastanawiała się o co mu tak naprawdę chodzi. Nie można przecież nie lubić kogoś bez żadnego powodu. A Syriusz jej zdaniem żadnego powodu nie miał. Odkąd ciągle rzucał jej jakieś uwagi zaczęła uważać go za dumnego dupka, a jej jedynym marzeniem było utrzeć mu nosa. Mimo to schowała marzenia do kieszeni i udawała, że nie interesuje ją jego zdanie.

Przez resztę śniadania wszyscy uparcie milczeli. Lily mimowolnie kilka razy zerknęła w stronę Jamesa. Był trochę przygnębiony, wzrokiem błądził po całej sali, a zamiast jeść mieszał widelcem w talerzu. Twarz miał dość poważną, wyrażała uparty spokój i obojętność, jednak oczy mówiły wszystko. Kiedy odwrócił się w jej stronę, Lily natychmiast utkwiła wzrok w swoim talerzu. Sama nie wiedziała dlaczego on tak ją interesuje. Ich stosunki się ostatnio trochę ociepliły, jednak Lily ciągle była zdystansowana wobec niego. Jeśli można kogoś jednocześnie lubić i nie lubić, to właśnie takie uczucia żywiła w stosunku do Jamesa.

  - Pierwszą mamy transmutacje, chodźcie, bo jak się spóźnimy to McGonagall nas zabije – powiedziała Dorcas, przerywając ciszę trwającą od dobrych kilkunastu minut. 

 - Jeszcze nie dokończyłem śniadania, poczekaj chwilę – odpowiedział Syriusz, dokładając sobie jeszcze jedzenie na talerz. 

 - A ja już zjadłam i bardzo chętnie stąd pójdę – odparła Lily, akcentując drugą część zdania – Idziesz Dor? 

 - Jasne – Czarna ruszyła za panną Evans, śmiejąc się pod nosem – O co wam chodzi? Cały czas na siebie warczycie – zaczęła, gdyby znalazły się już poza Wielką Salą. 

 - Nie warczymy. To on zaczyna. Zresztą, nie mam pojęcia o co mu chodzi. Skoro ma coś do mnie, mógłby to powiedzieć wprost, zamiast bawić się w jakieś głupie gierki. 

 - A może po prostu macie się ku sobie – zasugerowała Czarna, bacznie obserwując przyjaciółkę.

Lily w pierwszym momencie nie wiedziała co myśleć, następnie wybuchła głośnym śmiechem.

  - My ku sobie? Dorcas, jesteś pewna, że nie potrzebujesz pomocy uzdrowiciela? 

 - Ja tam wiem swoje. 

 - Nie. Mówię całkowicie poważnie. Ja nie lubię go a on nie lubi mnie. 

 - A ja sądzę że się lubicie, tylko udajecie tą jakże wielką nienawiść. 

 - Skończ już. Nie mam zamiaru tego więcej słuchać. Nie lubię go i nigdy nie polubię. 

 - Jak chcesz.

Zapanowało między nimi milczenie. Kiedy doszły do sali obie oparły się o ścianę, czekając na gong obwieszczający początek zająć. Nie minęło kila minut, kiedy zadzwonił, a drzwi uchyliły się, by uczniowie mogli wejść do środka.

Dorcas od razu skierowała się w stronę ostatniej ławki, a Lily chcąc być jak najdalej od jej dziwnych teorii usiadła na samym początku klasy.

  - Na dzisiejszych zajęciach będziemy transmutować krzesła w różę. Proszę otworzyć podręczniki na stronie siedemdziesiątej pierwszej.

Wszyscy zaczęli przewracać strony, kiedy do sali weszła dwójka uczniów.

  - Przepraszamy za spóźnienie, Pani Profesor – powiedział jeden. 

 - Potter i Black. Jak zwykle – McGonagall przewróciła oczami. - Usiądźcie. Black obok panny Evans, a Potter dosiądzie się do pana Collinsa.

Lily nie udało się stłumić zirytowania, co sprawiło, że Syriusz obrzucił ją wściekłym spojrzeniem. Przez całą lekcje panowała między nimi niezręczna cisza. Panna Evans, kilka razy powstrzymywała się by go o coś nie zapytać i nie przerwać tego zawziętego milczenia.

Równo z dźwiękiem dzwonka Lily zgarnęła swoje książki i szybkim krokiem skierowała się do wyjścia, mieszając się wraz z innymi uczniami.

Kolejną lekcją panny Evans była numerologia, na którą nie uczęszczało żadne z jej przyjaciół. Zajęcia minęły jej bardzo szybko i pozwoliły zapomnieć o nieudanym poranku.

Tak więc w porze obiadowej weszła do sali z uśmiechem na twarzy. Usiadła tuż obok Dorcas, chciała ją przeprosić za tą poranną wymianę zdań, jednak panna Meadowes nawet nie zwróciła na nią uwagi, uparcie wpatrując się w swoją miskę z zupą.

  - Dorcas! - powiedziała Lily najgłośniej jak potrafiła.

Dziewczyna odwróciła się w jej stronę, spojrzała się na nią wyczekując aż zacznie mówić.

  - Przepraszam, za tą rozmowę rano. Po prostu on mnie tak irytuje, że chodzę wściekła na wszystkich. 

 - To może zacznij pić eliksir uspokajający, dobrze ci zrobi. Lily, wiesz, że ja nadal uważam, że mam rację. Macie się ku sobie. 

 - Proszę cie, nie zaczynaj znowu. 

 - Dobra – odpowiedziała – Wiesz który to jest Derek? - zapytała po chwili. - Przystojny jest.

Lily odwróciła się w stronę Krukonów, gdzie siedział ów młodzieniec. Kątem oka zauważyła Syriusz i Jamesa, którzy szybko zmierzali w ich stronę.

Kiedy dobiegli do nich, Potter położył na stół popołudniowe wydanie Proroka Codziennego.

  - Musicie to przeczytać! Ten którego imienia nie wolno wymawiać.. Nie uwierzycie co się stało. - zaczął Syriusz szybko. Podsunął im gazetę, której nagłówek głosił: ZASKAKUJĄCE POKONANIE MUGOLI! PREMIER SIĘ PODDAŁ!

Powiem wam, że odzyskałam wenę. Głównie dzięki książce "Duma i Uprzedzenie". Jestem nią tak zauroczona, że mam ogromną ilość pomysłów i nie schodzi mi uśmiech z twarzy. :D

Zrobiłam nowy szablon, zajęło mi to pół dnia, ale ogólnie efekt mi się podoba ;)

Przepraszam, za zakończenie, ale mogę was pocieszyć tym iż następny rozdział prawdopodobnie ukaże się za dwa tygodnie ;)