08. Niespodziewany obrót spraw.

Nikt nie wiedział co robić. Najlepszym pomysłem wydawało się biec w stronę zamku. Wszyscy w panice potrącali ludzi, by jak najszybciej wydostać się ze stadionu. Można to porównać do rzezi, w której każdy próbuje wydostać się z pola bitwy, nie zwracając najmniejszej uwagi na innych.

Tak w każdym bądź razie uważała Lily. Była tak samo przerażona jak wszyscy, jednak ktoś gdzieś jej mówił, że trzeba pomóc wszystkim, w końcu była prefektem, a to chcąc nie chcąc do czegoś zobowiązuje.

Kiedy wreszcie wzięła kilka głębokich oddechów, rozejrzała się wokół siebie. Panował chaos. Lily chciała jakoś temu zapobiec, zrobić coś, by każdy dotarł do zamku bezpiecznie. Jednak stała na trybunach, popychana przez mijających ją uczniów, i nie wiedziała co ma robić. Najbardziej sensownym rozwiązaniem było dać się ponieść fali i biec do zamku.

Panna Evans jednak wciąż stała w tym samym miejscu patrząc obojętnym, oddalonym wzrokiem. Chciała zrobić tyle rzeczy, ale nie była wstanie nawet się ruszyć.

Krzyki przerażenia rozbrzmiewały coraz głośniej. Ci co zostali stratowani przez innych, próbowali teraz wstać i iść dalej. Towarzyszył temu nieustający jęk, niczym w piekle. Przerażenie i chęć ucieczki mieszało się z bólem i rozpaczą.

Lily w końcu się przemogła i wolnym biegiem ruszyła do zamku. Wmieszała się w tłum uczniów. Zawsze wydawało jej się, że zna każdego w Hogwarcie, teraz szła wśród ludzi, których teoretycznie zna, nawet nie rozpoznając ich twarzy.

   -  Lily! Tu jesteś! Wszyscy cię szukamy! - echem, gdzieś obok jej głowy odezwał się krzyk.
 

Nie zrozumiała wszystkich słów, ale wyraźnie słyszała swoje imię, więc ruszyła w tamtym kierunku. Kiedy ujrzała Dorcas, stojącą wraz z Syriuszem, Jamesem i Ann, rzuciła się jej na szyję. Nie chciała płakać, ale łzy mimowolnie ciekły jej z oczu.

    - Co się stało? - zapytała po kilku minutach.

   - Nie wiemy. Wszyscy stoją i czekają. Rozsiała się niezła panika. Chodzą pogłoski, że to Śmierciożercy, ale ja to bym w to nie wierzył - odpowiedział James.

Lily trochę się rozluźniła, słysząc te słowa. Przysiadła na schodach, oparła się o barierkę i przymknęła oczy.

   - Na prawdę sądzisz, że to nie Śmierciożercy? - zapytał ironicznie Syriusz.

  - Nie zauważyłeś w jakim ona jest stanie. Co miałem jej powiedzieć? Słuchaj, na Hogwart chyba  napadli słudzy Voldemorta, mogą nas zabić, ale nie martw się. Syriusz, pomyśl trochę zanim coś powiesz - odwarknął mu w odpowiedzi Potter

  - Zawszę myślę, ale ty chyba niekoniecznie. Ja na prawdę nie wiem co ty w niej widzisz. Ona nie ma nawet krztyny odwagi. Gdyby miała do wyboru swoje życie a kogoś z nas, na pewno pozwoliła by nam zginąć.

  - Nie mów tak, Syriusz. Nie wiesz nawet co ty byś zrobił w takiej sytuacji więc nie oceniaj innych!

  - Czy wy się nie możecie wreszcie zamknąć? - warknęła Dorcas, patrząc krytycznie na obu panów - Musimy jeszcze znaleźć Remusa i Petera.  

  - Dobra, to kto zostanie z nią? - Black wskazał na Lily siedzącą na schodach.

  - Ja zostanę, a wy idźcie ich szukać - odpowiedziała Ann, siadając obok

rudowłosej - Nie przejmuj się Syriuszem, on tak ma, mówi coś bez zastanowienia – powiedziała, kiedy reszta już się oddaliła.

- Dzięki, ale myślę, że tym razem ma rację – westchnęła

Nigdy nie przepadała za Łapą, jednak teraz strasznie nie podobał jej się fakt, że chłopak jej nie lubi. To trochę dziwne, że przejmujesz się opinią osoby na której Ci nie zależy, ale Lily miała przeczucie, że Syriusz potrafi zajrzeć w głąb, jakkolwiek to brzmi, wierzyła, że Black ma rację i strasznie się tego bała.

  - Co wy tu robicie! Natychmiast macie iść do Wielkiej Sali – krzyknęła profesor McGonagall, przebiegając obok dziewczyn. 

Obie się zaśmiały, widząc profesorkę biegającą z wielką zadyszką, jednak po chwili uspokoiły się, przypominając sobie o obecnej sytuacji.

Szybkim marszem ruszyły w stronę Wielkiej Sali.

  - Reszta, pewnie już tam jest – powiedziała Ann.

Lily pokiwała głową. Miała nadzieje, że są tam. Nie była pewna czy poradziłaby sobie z tym, że komukolwiek mogło się coś stać.

W Wielkiej Sali panował wieli chaos. Wszyscy się przekrzykiwali, więc porozumienie się, w tym gwarze, graniczyło z cudem. Gryfonki miejsce na jednej z ławek. Siedziały wpatrując się ludzi.

  - Proszę o ciszę – przez hałas, przebił się głośny głos dyrektora.

Natychmiast zapanowała cisza. Każdy wyczekiwał co powie profesor, jak wyjaśni zaistniałą sytuacje.

  - Bardzo mi przykro z powodu przerwanego meczu. Jednak miałem poważne powody by zwołać was wszystkich tutaj. Hogsmeade została zaatakowana.

Wszyscy wstrzymali oddech.

  - Jednak nie przez tego kogo macie na myśli - kontynuował – Wioskę zaatakowali mugole. Zastrzelili kilka osób z broni palnej, można powiedzieć, że jest to taki ich rodzaj różdżek. Musiałem przerwać, mecz, gdyż było prawdopodobieństwo, że ludzi poza magiczni dotrą tutaj, a nie sądzę by zareagowali dobrze na latające miotły. Ministerstwo już zajmuje się wyjaśnieniem tej sprawy. Mam nadzieje, że do jutra wszystko się rozwiąże, tymczasem proszę wszystkich o nieopuszczanie zamku. Możecie się rozejść.

Dumbledore skończył przemawiać, jednak w sali nadal panowała cisza. Nie było ani jednej osoby, która nie byłaby zdziwiona całą sytuacją.

  - Mugole? Myślimy o tym by pokonać Voldemorta, a kształcimy śmierciożerców i boimy się mugoli – powiedział Syriusz, który ni stad ni zowąd pojawił się koło nas.

    -  Kształcimy śmierciożerców? Nie przesadzasz? - zapytała Lily   

   - A twój przyjaciel? Każdy wie co zrobił, a jednak nadal jest w tej szkole. Chyba nie zaprzeczysz? 

   - Po pierwsze to nie jest mój przyjaciel. Już nie jest. A po drugie, Dumbledore widocznie miał swoje powody by go nie wyrzucać. 

    - Tak, powody. Już to widzę, może wielki Dumbledore po prostu boi się Voldemorta. 

    - Syriusz! Przegiąłeś - wtrącił James.

    - Ja? - oburzył się Syriusz - Ja tylko mówię prawdę.

   - Jesteś wkurzony i ponoszą cię emocje, a to znaczy, że nie mówisz tego co myślisz, więc proponuje byś się po prostu zamknął - odpowiedział rzeczowym tonem Potter.

Black rzucił wściekłe spojrzenie Rogaczowi i ruszył w stronę drzwi. Po drodze warknął na kilka dzieciaków, które obdarzył go pełnym przerażenia spojrzeniem.

  - Nie mam pojęcia co się z nim ostatnio dzieje – westchnął James, siadając na ławce.

Zmierzwił sobie włosy i oparł twarz na ręce.

  - Nie przejmuj się. Nic mu nie będzie – odparła Dorcas, próbując go pocieszyć 

    - Wiem, ale to jednak mój najlepszy przyjaciel.

Czarna spojrzała na niego ze współczuciem. Nikt nie wiedział jak go pocieszyć. Najlepszym rozwiązaniem było zostawić go samego.

  - Wszystko będzie dobrze. Kiedyś mu przejdzie, to zawsze przechodzi – stwierdziła Lily – Włącz pozytywne myślenie – poklepała go po ramieniu i odeszła wraz zresztą.

   - Lily! - krzyknął za nią Rogacz.

Odwróciła się i spojrzała prosto w jego orzechowe oczy.

   - Dziękuje – wypowiedział bezgłośnie i lekko się uśmiechnął.

Ruda odwzajemniła uśmiech.

Przepraszam, jakkolwiek głupio to brzmi.

Nie mam ostatnio na nic czasu i to konkretnie. W tygodniu na komputerze siedzę góra pół godziny, a i tak się z niczym nie wyrabiam.

Rozdział 8 od listopada miałam napisany do połowy i nie miała go czasu dokończyć. Dzisiaj się trochę ogarnęłam i napisałam. Sądzę iż nie jest najlepszy, bo miało być trochę inaczej. Trochę jestem na siebie zła za kłótnie, ale lubię takiego Syriusza ;D

Kolejny rozdział postaram się dodać pod koniec stycznia albo na początku lutego, wiecie ferie, więc myślę że znajdę trochę czasu by go napisać, zwłaszcza, że ostatnio sobie rozpisałam wszystko konkretnie i wiem co kiedy będzie ;>. 

Kurczaki ja na prawdę wierzę, że uda mi się doprowadzić tego bloga do końca. Trzymajcie za mnie kciuki ;)

No cóóż. Pozdrawiam was bardzo serdecznie ;*

I mam nadzieje, że wybaczycie mi tą troszkę długą przerwę.