06. Niespełnione obietnice.

         W głowie aż jej huczało. Każda komórka jej ciała krzyczała ze wściekłości, a jej umysł powoli zaczynał się bać. Próbowała odwrócić swoją uwagę od Jamesa, spoglądając na kominek, przed którym teraz siedziała. W Pokoju Wspólnym została już tylko ona, wszyscy dawno już udali się do swoich dormitorii, a ona tylko siedziała i czekała. Było to jednocześnie nudne zajęcia, ale nie pozwalające się skupić na niczym innym, więc tuż przed jej głową leżała książka do historii magii, od kilku godzin otwarta na tej samej stronie, a Lily co chwila próbowała zacząć czytać, jednak za każdym razem kończyła na pierwszym zdaniu, które teraz z pewnością zna już na pamięć.

Po raz setny tego wieczoru spojrzała na wielki zegar, znajdujący się tuż nad wejściem do Pokoju. Wskazówki wskazywały teraz piętnaście po pierwszej. Nie chciała się do tego przyznać, ale się bała, cholernie się bała. Nawet zaczęła obiecywać, że jeśli wreszcie się zjawią to odpuści sobie karanie Jamesa za wybryk z Peterem.

Wzięła głęboki oddech i znowu zwróciła wzrok w kierunki podręcznika. Zaczęła czytać, próbując skoncentrować się na wojnie goblinów. Można nawet powiedzieć, że jej się udało. Przeczytała połowę strony, kiedy z korytarza zaczęły dobiegać roześmiane głosy. Rozpoznała że był tam Syriusz, James i na pewno jeszcze kilku chłopców z gryffońskiej drużyny quiddicha.

Szybko położyła głowę na oparciu fotela i przymknęła oczy. Z trudem powstrzymywała się przed jakimkolwiek ruchem i próbowała zachować miarowy oddech. Wdech i wydech – powtarzała sobie w myślach.

– Tak! To było niezłe, a mina Derhta – bezcenna.

Grupka ludzi weszła do pokoju, ciągle się śmiejąc, wraz z nimi zawiało chłodne powietrze, sprawiając że Lily pokryła się gęsią skórką

– W sobotnim meczu mamy wygraną w kieszeni, dobra chłopaki, ja idę spać.

– Jak będziecie tak mówić, to nie zdziwię się że przegramy – warknął James w odpowiedzi.

– Nie tak nerwowo Rogaczu

James puścił uwagę mimo uszu i usiadł na kanapie, pokój zaczął się stopniowo wyludniać.

– Idziemy spać? - zapytał Syriusz, próbując przerwać panującą cisze.

Potter tylko przyłożył palec do ust, mówiąc tym samym by był cicho. Wskazał na fotel, stojący najbliżej kominka.

– Że ona ma siłę, tyle się uczyć – skwitował Łapa – Myślę, że powinieneś dać sobie z nią spokój, chyba nie chcesz być z kujonem?

Wdech, wydech – powtarzała w kółko Lily. Czuła że jej oddech przyśpieszył, kiedy dotarły do niej wypowiedziane przez Syriusza słowa. Była taka przejęta swoją wściekłością, że nawet nie usłyszała odpowiedzi Jamesa. Kiedy ponownie skupiła się na ich słowach, okazało się że na około panuje zupełna cisza.

Trwała w bezruchu jeszcze przez kilka minut. Podnosząc głowę, zrzuciła na ziemie podręcznik który ciągle miała na kolanach. Podniosła go, jednak jej wściekłość przechodziła właśnie stadium krytyczne.

Książka z hukiem wylądowała na drugim końcu pomieszczenia, a Lily zaklęła pod nosem. Nigdy wcześniej nie była tak zła na cały świat. A przecież zawsze uważała Huncwotów za grupkę zapchlonych bachorów, a teraz tak bardzo przejmowała się ich zdaniem. No tak, ale postanowiła sobie dać im szanse, obiecała, że da im szanse. Dała, ale nie potrzebnie.

Następnego ranka obudziły ją głośne krzyki Dorcas. Jej czarne, jak smoła włosy delikatnie łaskotały Lily twarz, a ich właścicielka, głośny krzykiem próbowała dobudzić rudą.

– Lily! Co się z tobą dzieje? Normalnie o tej porze już dawno jesteś na nogach

Panna Evans, natychmiast jak oparzona zerwała się z łóżka I popędziła do łazienki.

Szybko przepłukała twarz chłodną wodą, po czym splotła luźnego warkocza. Po niecałych piętnastu minutach wyszła już w pełni gotowa na nadchodzący dzień.

Nie miała czasu pomyśleć o tym co powie dzisiaj Jamesowi. Wczoraj była tak wściekła, że ledwo doszła do łóżka I o dziwo natychmiast zasnęła. Dzisiaj żałowała tej decyzji, zwłaszcza kiedy, siedząc przy stole gryffindoru, podeszli huncwoci.

Lily z udawanym zainteresowaniem powoli jadła tosta, żując dokładnie każdy kęs. Miała ochotę wstać I wyjść, jednak nie chciała tego robić, bała się że ktoś za nią pójdzie I będzie musiała wszystko wyjaśniać, a nie miała na to ochoty. Nie wiedziała co ma powiedzieć Rogaczowi I bała się tej rozmowy, a wiedziała że nadejdzie, w końcu jutro sobota, mieli iść razem do Hogsmeade, jednak Lily już postanowiła. Od tej rozmowy, huncwoci przestają dla niej istnieć.

– Lily, pośpiesz się, zaraz spóźnimy się na eliksiry

Dorcas patrzyła wymownie na przyjaciółkę, ruda odłożyła niedojedzonego tosta I dopiła sok.

– Możemy iść – stwierdziła, wstając.

Ruszyły w stronę lochów. Pod salą była już prawie cała grupa. Lily się zdziwiła, gdy w zgromadzonych nie dostrzegła Severusa, zawsze przychodził jako pierwszy. Zastanawiało ją to, jednak trochę się cieszyła, że teraz głowę zajmuje jej inna sprawa.

– Coś się stało? - zapytała w końcu panna Meadowes

– Nie, wszystko w porządku

– Zachowujesz się dzisiaj jakoś dziwnie

– Przesadzasz, uczyłam się do późna I trochę się nie wyspałam. Tylko tyle.

Dorcas udała, że wystarcza jej to wyjaśnienie, jednak Lily wiedziała, że przyjaciółka jej nie uwierzyła.

Po chwili wybiła godzina dziewiąta I wszyscy weszli do sali. Profesor Slughorn siedział już przy swoim biurku I czekał aż zapanuje cisza.

– Dzisiaj będziemy przygotowywać eliksir słodkiego snu, proszę otworzyć podręczniki I brać się za prace – powiedział, kiedy wszyscy zajęli już swoje miejsca.

Na nieszczęście Lily siedziała między Severusem a Jamesem, co niestety nie było komfortową sytuacją. Przez całą lekcje, próbowała nie myśleć o nich, jednak w najlepszym wypadku przez minute skupiła się na czymś innym.

Te półtorej godziny było jej najgorszą lekcją eliksirów. I pomyśleć, że zawsze lubiła ten przedmiot. Po skończonych zajęciach większość udała się na transmutacje.

Na korytarzu panował dość spory tłok, więc dojście pod sale zajmowało co najmniej dziesięć minut. Lily dopiero wyszła z lochów I miała zamiar skierować się w stronę schodów, kiedy usłyszała czyjeś głośnie ziajanie za sobą.

– Cześć – powiedziała, widząc że tuż obok niej idzie James

– Coś się stało, prawda?

Jego głupi uśmiech doprowadzał pannę Evans do szału, więc uśmiechnęła się krzywo I stwierdziła, że sam powinien dobrze o tym wiedzieć.

– Chodzi o Petera, tak? Dowiedziałaś się?

– Co Peter ma do tego? Chodzi o to, że najpierw mnie całujesz, a potem znikasz na cały wieczór, pomimo, że powiedziałeś, że porozmawiamy. James, powiedz mi. O co Ci właściwie chodzi?

Była wściekła I na niego I na siebie. Nie chciała kłamać, ale w tym momencie liczyło się tylko to by on poczuł się gorzej.

Po jego minie, nie było widać zdziwienia ani nic podobnego.

– Przepraszam, miałem ważną sprawę do załatwienia – mruknął w odpowiedzi.

– Ważną sprawę? Teraz ja mam ważną sprawę w sobotę, także nasz wypad do Hogsmeade jest nieaktualny, tak samo jak nasze jakiekolwiek inne spotkanie. A I z eliksirów jesteś już na tyle dobry, że poradzisz sobie bez mojej pomocy. Wiec zrób dla mnie tylko jedną rzecz. Zostaw mnie w spokoju.

Cała kipiała ze złości. Ostatnie słowa wypowiedziała z krzykiem. W jej oczach zaszkliły się łzy, więc szybko się odwróciła I pobiegła przed siebie. Mokre od łez oczy wyschły podczas szybkiego biegu. Zatrzymała się dopiero przed łazienką, do której szybko weszła.

Spojrzała w lustro. Wyglądała normalnie, tak samo jak rano. Bez żadnego znaku cierpienia. Na jej twarzy pojawił się wymuszony uśmiech, którym obdarzyła profesor McGongall, przepraszając za spóźnienie.

Nowy rozdział. Muszę stwierdzić, że jestem z niego dumna. ;)